گزارش اناجيل از عيسي عليه السلام هرگز يادآور فرمان­رواي پرقدرتي نيست كه يهوديان از ديرباز منتظرش بودند. عيسي عليه السلام بر آن نبوده است كه حكومتي بر پا كند. در همة سخنان او از هيچ نظريه سياسي، اثري نمي­توان ديد، يا حتي به يك ايده اجتماعي شاخص دست يافت. عيسي عليه السلام مدعي است كه آمده است تا شريعت موسي عليه السلام را كامل كند. بر اساس روايت اناجيل، عيسي عليه السلام هرگز فرضيه نجات بخشي خود را بر تشكيل يك نهاد حكومتي يا نظريه­اي اجتماعي بنا نكرده است؛ به همين دليل، نمي­توان كاركرد اجتماعي هويدايي براي او در نظر گرفت

گزارش اناجيل از عيسي عليه السلام هرگز يادآور فرمان­رواي پرقدرتي نيست كه يهوديان از ديرباز منتظرش بودند. عيسي عليه السلام بر آن نبوده است كه حكومتي بر پا كند. در همة سخنان او از هيچ نظريه سياسي، اثري نمي­توان ديد، يا حتي به يك ايده اجتماعي شاخص دست يافت. عيسي عليه السلام مدعي است كه آمده است تا شريعت موسي عليه السلام را كامل كند. بر اساس روايت اناجيل، عيسي عليه السلام هرگز فرضيه نجات بخشي خود را بر تشكيل يك نهاد حكومتي يا نظريه­اي اجتماعي بنا نكرده است؛ به همين دليل، نمي­توان كاركرد اجتماعي هويدايي براي او در نظر گرفت

محققان، متفقند كه عيسي عليه السلام خود ادعاي «مسيحا» نداشته است  يعني خود را منجي موعود معرفي نكرده و ادعاي مسيحا بودن او از سوي پيروان و مريدان او پس از رستاخيزش از ميان مردگان طرح شده است.

 مسيحيان معتقدند كه موعود وعده داده شده آنان، هنوز نيامده و زمان آمدن و نجات گري او مشخص و معين نيست؛ ولي در آينده خواهد آمد؛ چنانكه در «كتاب مقدس» عبارت«عيسي دوباره باز مي گردد» بيش از 300 بار  آمده است.

محققان، متفقند كه عيسي عليه السلام خود ادعاي «مسيحا» نداشته است؛ يعني خود را منجي موعود معرفي نكرده و ادعاي مسيحا بودن او از سوي پيروان و مريدان او پس از رستاخيزش از ميان مردگان طرح شده است.

بنابراين با نگرشي سطحي و ابتدايي، چنين به نظر مي­رسد كه هريك از دو آيين مسيحيت و اسلام (شيعه) منجي جداگانه­اي را معرفي مي­كنند؛ براين اساس، آيا بايد قائل شويم كه در آخرالزمان دو منجي مي­آيند كه يكي منجي شيعه و ديگري منجي مسيحيت است؟ در اين صورت، شيوة همكاري يا تعامل آن ها با هم چگونه خواهد بود؟ بر فرض صحت چنين فرضي، آيا جهان با دو حاكم، توان بقا و استمرار همراه با گسترش و برقراري عدل و داد را خواهد داشت؟ يا بايد ويژگي­هاي بيان شده درباره منجي را بر يك منجي تطبيق دهيم و بگوييم مصداق هر دو منجي، يكي است؛ يعني هر دو دين، از يك نفر و يك منجي سخن مي­گويند؛ ولي هر يك به شكلي خاص از ويژگي هاي منجي خود ياد كرده ­اند؟ يا شق سومي در كار است؟

اما منجي موعود شيعه، حضرت مهدي عليه السلام است كه هم­ نام و هم­ كنيه پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم بوده، پدرش امام حسن عسكري عليه السلام و مادرش نرجس خاتون از نسل داوود عليه السلام است. آن حضرت در پنج سالگي از ديده عموم مردم غايب شد و در آخرالزمان ظهور خواهد كرد و با امدادهاي الهي، ياري خواهد شد. زمين را پر از عدل و داد خواهد كرد و دامنه ظلم و ستم و ستمكاران را برخواهد چيد.

منجي موعود مسيحيان، فردي است به نام عيسي عليه السلام كه فرزند مريم است و از اين طريق نسل او به داوود عليه السلام متصل مي­شود. خداوند، عيسي عليه السلام را به آسمان عروج داده و ذخيره كرده است و در آخرالزمان با جلال و شكوه، باز­مي­گردد و با كاري شاهانه، ملكوت خدا را برقرار مي­كند.

 كاركرد اجتماعي حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف بسيار گسترده تر و فراگيرتر از كاركردهاي حضرت عيسي عليه السلام است. همين طور از نظر كاركرد معنوي، موعود شيعه اقدامات مهم­تر و با غناي بيشتري را انجام مي­دهد؛ به حدي كه مي­توان گفت كاركردهاي منجي شيعه با طرح يك حكومت جهاني، سازگارتر است.

 منجي موعود مسيحيت رجعت كننده است. اين مسأله، سبب تداوم ايمان مسيحي شده و به بسياري از آداب مسيحيان و همچنين فرازهاي كتاب مقدس معنا بخشيده است؛ اما وي از ميان امت خود به آسمان رفته و كاركرد او را در جامعه كمتر مي­بينيم و مردم هم چندان با شخص او در ارتباط نيستند؛ ولي منجي شيعه در ميان مردم است و با آن‌ها در ارتباط است و هم اكنون هم در حال انجام وظايف خطير امامت مي­باشد.

 جايگاه امام، بسي والاتر و برتر از پيامبر است؛ بنابراين مقام و جايگاه امام مهدي عليه السلام بالاتر از حضرت عيسي عليه السلام مي­باشد؛ چنان كه روايات به اين مطلب تصريح دارند. در تأييد اين برتري، امامت حضرت مهدي عليه السلام بر عيسي عليه السلام در نماز مي­باشد.