در مکاشفه‌ عزرا آمده است:

عبد من مسيحا ظاهر خواهد شد، همراه با آناني که در ايشان، نفس انساني است (ازکتب یهود )

در مزمور (کتابی اسمانی) هم اين‌گونه آمده است:

اما منتظران خداوند، وارث زمين خواهند بود؛ اما حليمان، وارث زمين خواهند شد و از فراواني سلامتي متلذذ خواهند شد

بنابراين مي‌توان فهميد کساني که در حکومت ماشيح خدمت مي‌کنند، افرادي هستند که خدا آن‌ها را براي اين مقام برگزيده است. آنان از زشتي و دورويي برکنار بوده، به دنبال خدمت به ماشيح و جامعه آرماني هستند،

در سخن اشعيا آمده که «قبل از آنکه بخوانند، من جواب خواهم داد» که اين مطلب را مي‌توان بر آگاهي از نياز مردم بدون بيان خواسته منطبق کرده و در حقيقت، همان مفهومي را که در شيعه مطرح مي‌شود، در اينجا هم بيان شده است.

در زمينه‌ سياست‌گذاري نيز، موعود شيعه نيازها و خواسته‌هاي مردم را مطابق با قرآن و شرع اجرا مي‌کند. در دين يهود هم اين تصميم گيري‌ها با توجه به قواعد الهي در رأس حکومت اتخاذ مي‌شود. از آنجا که مسلماً رهبر چنين جامعه‌اي از خواسته‌هاي مردم آگاهي دارد، تصميمات مستقيماً توسط رهبر الهي و با عنايت خداوند، اتخاذ شده، سپس به اجرا در مي‌آيد.

 طبق احاديث شيعه به دليل اينکه درآن زمان هيچ امري بر صاحب الامر پوشيده و مخفي نيست، با تسلط کامل آن حضرت، بر اوضاع، نيازها به راحتي رفع مي‌شود؛ چون آگاهي از نيازها به راحتي و به صورت مستقيم صورت مي‌گيرد. بنابر متون کتب مقدس يهود هم موعود بر جهان حکومت رانده، امنيت و صلح و صفا را که لازمه‌ زندگي بشري است، به ارمغان مي‌آورد.

از نظر يهود نيز، اشعيا در کتاب خود مسأله قضاوت و اجراي سياست را اين‌گونه مطرح مي‌کند:

بلکه مسکينان را به عدالت داوري خواهد کرد و به جهت مظلومان زمين به راستي حکم خواهد نمود

پس ماشيح با عدالت خود به خوبي به اداره امور پرداخته و جلوي هرگونه کم و کاستي گرفته مي‌شود؛

زيرا او رهبري آرماني است که از همه امور به لطف الهي آگاه گشته و جلوي زيان را مي‌گيرد.

در باب عدالت عالم گير او نيز سخنان بسياري به چشم مي‌خورد

حضرت مهدي عليه السلام بر اساس کتاب خدا به عدالت مديريت مي‌کند و هواپرستي را به خداپرستي سوق داده و همه‌ افکار و انديشه‌ها را تابع قرآن مي‌سازد. آن حضرت براي حفظ اين اساس، مسؤولان و کارگزاران ستم‌گر را با دقت مؤاخذه مي‌كند و هر کس را پا از سيرت عدالت بيرون نهاده است، به سختي مجازات مي‌کند. وي در اداره‌ امور براي حفظ عدالت و حقوق مردمان و حيثيت دين به روشي نو و مناسب با عصر خود و تحولاتي که در طول تاريخ رخ داده است عمل مي‌کند. در دوره حکومت حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف هر کسي به حق خود مي‌رسد. بر اساس روايتي از امام باقر عليه السلام:

در مکتب يهود هم اشعياي نبي به خوبي به بيان سياست‌گذاري ماشيح (منظورحجت صاحب الامر است)در آن دوران مي‌پردازد و بيان مي‌کند که در آن زمان، بساط ظلم و ستم، برچيده خواهد شد و عدالت، گسترش خواهد يافت. فقر اقتصادي از ميان خواهد رفت و نيازمندي‌هاي مادي و معنوي مردم، تامين خواهد شد. همگان به اخلاق حميده آراسته خواهند شد و پرده‌هاي ظلمت وتاريکي کنار خواهد رفت و مردمان در ناز ونعمت، زندگي خواهند کرد:

در کتاب يهود آمده است:

 او صلح را براي قوم به ارمغان مي‌آورد، تمام ابزارهاي جنگي، لباس‌ها و چکمه‌هاي سربازان از بين مي‌رود.

 يا در جايي ديگراز اشعياء آمده است:

 آن‌ها شمشيرهاي خود را شکسته و به گاوآهن و نيزه‌هاي خود را به قيچي‌هاي شاخه زني مبدل مي‌کنند، ملتي بر ملت ديگر شمشير نخواهد کشيد و ديگر جنگ نخواهند آموخت.

 از مجموع مطالب عهد عتيق در اين زمينه، مي‌توان فهميد که از آنجا که اين حکومت يک حکومت آرماني است ديگر به استفاده از وسايل ارتباط جمعي و احزاب براي دادن اطلاع به حکومت از نياز‌هاي مردم نيازي نيست؛ بلکه تأمين خواسته‌هاي مادي از نخستين مسائلي است که با ورود به آن دوره، اولويت به مسائل معنوي داده مي‌شود؛ چرا که نيازهاي اساسي مردم در آن دوره و منافع آن‌ها به بهترين نحو تامين مي‌گردد و از آنجا که به دنبال فضيلت هستند، از بعضي منفعت‌هاي مادي چشم پوشي مي‌كنند و به قدر نياز بهره مند مي‌شوند.

امام صادق عليه السلام فرموده‌اند

 سه چيز است که همه مردمان بدان محتاجند: امنيت، عدالت و فراواني.

 و اين سه معنا در دولت حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف در حد آرماني خود تحقق مي‌يابد. علاوه بر تمام آنچه گفته شد، در دولت حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف تسلط حضرت بر امور چنان است که اگر خواسته و نيازي باشد، خود متوجه مي‌شود.

 بر اين اساس، ارتباط امام و مردم به گونه‌اي است که به طور مستقيم از خواسته و سخن يک‌ديگر آگاه مي‌شوند و در نتيجه ارتباط، مستقيم بوده، به واسطه هايي چون احزاب و واسطه‌ها نيازي نيست و تأليف و تصريح منافع بدون مشکل صورت مي‌گيرد.

در خبري از امام صادق عليه السلام آمده است:

 به هنگام ظهور قائم ما اينکه به يک‌ديگر وسايل زندگاني برسانند و نيرو بخشند، واجب همگاني مي‌شود .

در آن دوران، حرص، بخل وطمع ورزي در زندگي و روابط اجتماعي جايي نخواهد داشت و صداقت بر رفتار اجتماعي چنان حاکم مي‌شود که همگان برادروار زندگي کنند؛ به طوري که هر کس هر چه نياز داشته باشد از جيب برادر ايمانيش بردارد؛ نه اين شرمنده باشد و نه آن ناراحت. چنين رابطه و پيماني ميان برادران ايماني از ويژگي‌هاي سيرت اجتماعي آن دوران است