پس از مرگ سید كاظم رشتي، مدت كمی بر سر جانشينی او اختلاف بود. دراين ميان، يكي از شاگردان وی به نام(محمد كريم خان كرماني)  با توجه به موقعیت ويژه‏ ای كه داشت، مدعی رهبری اين فرقه شد و برخی نيز دور او جمع شدند. از ويژگي‏های برجسته‏ او در ميان شاگردان سید كاظم، يكي، نزديكی او به استادش و ديگری، نزديكی به دربار قاجار بوده است؛ زيرا، پدر او، حاج ابراهيم خان، مشهور به ظهيرالدوله، پسر عمو و داماد فتحعلی شاه و حاكم خراسان و كرمان بوده است. وی، از دوستداران شيخ احمد احسايی بود و در ترغيب شاه برای ملاقات با شيخ احمد، نقش مهمّی داشته است. از اين رو، محمد كريم خان، با عنايت به اين موقعیت ويژه، توانست برای اين فرقه، جايگاه محكم‏تری فراهم كند و به تبليغ آن بپردازد.

گرچه پس از در گذشت شيخ احمد احسايی، پيروان او گرد سید كاظم رشتی حلقه زدند و جانشينی وی را پذيرفتند، ولی پس از وفات سید كاظم، بر سر جانشينی وی اختلافات چندی ميان پيروان او به وجود آمد. اينك، با معرفی مهم‏ترين مدعيان جانشينی او، به انشعابات فرقه شيخیه، اشاره مي‏كنيم.

ادعای (بابیت) از سوی يكی از شاگردان سید كاظم رشتی صورت گرفت كه خود، سرآغاز فسادی بزرگ ميان مسلمانان به شمار مي‏رود.
در ادامه‏ اين نوشتار، ضمن اشاره به انشعابات فرقه شيخیه، از ادعاهای دروغين ميرزا علی محمد شيرازی، ملقب به (باب) كه پس از وفات سید كاظم رشتی، مدعی جانشينی او شد،  خواهيم نوشت و در باب ادعای بابیت امام غايب و سپس ادعای نبوت او، مطالبی عرضه مي‏گردد

مقصود از ركن رابع، آن است كه در ميان شيعيان، شيعه‏ كاملی وجود دارد كه واسطه‏  فيض ميان امام عصر(عج) و مردم است ازنظرآنان اصول دین 4است توحيد، معاد، امامت و ركن رابع. همان گونه كه ملاحظه شد، اين عقيده، بر خلاف عقايد شيعه است و مسلمانان، به طور عموم، معاد را از اصول دين مي‏دانند.

بدعت ركن رابع‏
از موضوعات جنجال برانگيز در عقايد شيخیه، اعتقاد به (ركن رابع) است اكثراً، آن را به سید كاظم رشتی نسبت مي‏دهند.  آنان، اصول دين را چهار تا مي‏دانند:  آنان، معاد و عدل را از اصول عقايد نمی‏ شمارند؛می گویند اعتقاد به توحيد و نبوّت، خود، مستلزم اعتقاد به قرآن است و چون در قرآن عدالت خدا و معاد ذكر شده است، لزومی ندارد كه اين دو اصل را در كنار توحيد و نبوت قرار دهيم.
همان گونه كه ملاحظه شد، اين عقيده، بر خلاف عقايد شيعه است و مسلمانان، به طور عموم، معاد را از اصول دين مي‏دانند. شيعه، به خاطر برداشت‏های ناصواب عده ‏ای از متكلمان، به عدل الهی، اهمیت ويژه‏ ای مي‏دهد.
طرح (ركن رابع)، موجب اختلاف و انشعاب شيخیه گرديد و پس از اندكی، دستاويزی برای ادعای جديد به نام (بابیت) شد.

بر اساس گزارش مورّخان شيخيّه، اجداد سيّد كاظم، اهل حجاز بوده و به خاطر شيوع بيماری طاعون، مجبور به هجرت شده‏ اند و شهر رشت  را به عنوان وطن خويش برگزيده ‏اند. سيّد كاظم، در همين شهر به دنيا آمده است. اين مطلب را آقای هانری كربن هم گزارش كرده است
برخي ديگر، هويّت خانوادگي او را زير سؤال برده، وی را به عنوان جاسوس (روس) معرّفی كرده‏ اند. درباره‏  او گفته‏ اند:
وی، به طور مخفيّانه، از طرف قيصر روس، برای ايجاد فتنه در بلاد عثمانيه فرستاده شد. او، اصلاً، مسلمان نبود. اهل قيس، (شهري در ويلادستوك) بود و بعداً، اسم خود را(كاظم) گذاشت و ادّعا كرد كه  اهل رشت است
گرچه نمي‏توان با اسناد قطعی تاريخ، ادّعای جاسوس بودن و بی هويّتی وی را اثبات كرد، امّا در بي اعتمادی و بدبينی عالمان بزرگ معاصرش نسبت به عقايد انحرافی او، جای هيچ گونه ترديد نيست، علاوه آن كه، نشر بسياری از آرای باطل شيخيّه، بدو منتسب است

وی شدیداموردتوجه استادخودشیخ احمداحسایی بود

شيخيّه مي‏گويند، روح امام دوازدهم، قابل انتقال است و اكنون از بدن يك نفر به بدن ديگری منتقل مي‏شود. به اين طريق كه وقتی قالب جسمانی از بين رفت، روح آن امام، به جای اين كه محو شود، مكان ديگری، يعنی كالبد ديگری را برای خود انتخاب مي‏كند و به اين طريق زندگی‏ اش را مي‏گذراند و زنده است{استغفر الله}

چنانچه درمطالب ذیل آمد

شيخيه و شيخيگری، از اين گونه بيراهه‏ ها است

كه جمعی، در گرداب آن فرو رفته‏ اند

و به جای (توحيد)، به (شرك)و(كفر) گراييده‏ اند.

افكار شرك آلود آنان، زمينه ساز پيدايش مدّعيان

دروغين نيابت خاصه حضرت ولی عصر (عج) گشته است.

(چنان كه سيدكاظم رشتي مدعی آن بود).

و برخی نيز در ادامه راه، ادعای (بابيت)

و سپس (مهدويت) و  (رسالت) را سردادند

(مانند سيد علی محمد باب)
 بر همه ماست كه با مراقبت، دورانديشی

و مطالعه مباحث غلو و غاليان مواظب باشيم

به نام دفاع از اوليای الهی و خودسازی

و تصفيه باطن، به چنين دام هايی گرفتار نياييم.

 ‏
شيخيه ادعاهايي را مطرح كرده‏ اند

كه پيش از آن‏ها، گروه‏های ديگر از

زمان ائمه(ع) به بعد آن را مطرح

كرده بودند و مورد تكفير قرار گرفتند.

چنين ديدگاه غلوآميزی، علاوه بر آن

كه خود گناه بزرگی است، زمينه پيدايش

افكار ديگری (مثل ادعای الوهيت،

تجلی ذات حق، و حلول حق تعالی

در افراد  وبرخی مردم شده است.

 به اعتقاد وی پيشوايان معصوم(ع)

واسطه فيض خدا هستند؛ يعنی،

پس از آن كه خداوند آنان را خلق كرد،

ايشان به اذن و مشيت الهی،

موجودات ديگر را آفريدند. معصومان(ع)

محل مشيت و اراده خداوند هستند

و اراده آنان به اراده او است.